Kolejny rok kolejna wizyta u psychiatry, kolejna skrajna sytuacja, kolejny atak paniki, kolejne dojechanie swoich bliskich. Nie chcę robić z depresji choroby pokroju raka czy też innego nieuleczalnego świństwa, natomiast niewątpliwie jest to chyba najgorsza rzecz z jaką mi się personalnie przyszło mierzyć. Wiem, że ile ludzi tyle typów przebiegu tej choroby... Jeden nie będzie miał siły na co dzień, drugi natomiast będzie miał nieregularne ataki, które nie będą poprzedzone niczym zły i wszystko będzie się wydawać że jest w jak najlepszym porządku.

Po co natomiast piszę ten post, a po to żeby dotrzeć do Ciebie Tomku albo do Ciebie Marto albo do Ciebie Kingo, że atak czy nawet dłuższy stan, to nie jest wyrok śmierci!

Tak samo jak trochę sam siebie teraz motywuję, tak również każdego z Was z takimi problemami chciałbym w tym wesprzeć i uświadomić, że nie zależnie jak bardzo źle się dziś czujesz, jak bardzo paskudnie Ciebie ktoś wczoraj potraktował lub z jak dużym stresem musisz się mierzyć, są dokoła Ciebie ludzie którym zależy na Tobie najbardziej na całym świecie i chciałbym abyś zawsze o tym pamiętał/ pamiętała.

Najważniejsza również kwestia to fakt, że szukanie pomoc to nie oznaka słabości, to jest demonstracja Twojej siły i próba walki z tym paskudztwem! Więc jeśli dziś, jutro lub za nieokreślony czas poczujesz, że wszystko nie ma sensu lub całość jest do kitu odruchem bezwarunkowym niech będzie telefon do kogokolwiek a gwarantuje, że będziesz sobie ,za każdą z tych prób kontaktu, w przyszłości dziękować.