Okiem Chowańskiego: Został król, niech żyje chaos!

Lionel Messi postanowił zostać na Camp Nou. To moim zdaniem dobre dla klubu. Rzecz w tym, że nie zawsze mam rację. Zatrzymanie Leo w okolicznościach, jakie dobrze znamy, spotęgowało jedyne „osiągnięcie” FC Barcelony z zeszłego sezonu. Chaos.

Najbardziej chwiejne są związki, które nie przeszły próby. Na powierzchni wszystko OK, a bliscy zdziwieni, że doszło do zdrady. Kryzysy cementują. Sportowo każdy klub jest silniejszy z Leo niż bez niego. Niestety dla Blaugrany, skala jej obecnych problemów nie ogranicza się do warstwy sportowej.

Oprócz zachowania adresu przez rodzinę Messich kilka ważnych kwestii pozostaje aktualne w Barçy. Mam na myśli skompromitowany Zarząd, kadrę nadwyrężoną wiekiem i chybionymi transferami, destabilizację trenerskimi roszadami, brak wizji gry, aferę w mediach społecznościowych, morale szatni złamane pasmem klęsk w kraju. Katastrofę z Bayernem.

Na wojenkę z największą gwiazdą drużyny nigdy nie ma dobrego momentu. Obecne lato jest chwilą najgorszą z możliwych.

Mimo to, na miejscu wydaje mi się stwierdzenie, że z chaosu wzięły się różne ciekawe zjawiska: Nirvana, SpongeBob, renesans, Mourinho, kilka planet. Co przyniesie zamęt na Camp Nou? W co przetransformuje po zatrzymaniu w składzie Leo? Piłkarza, który pod bordowo-granatową koszulką nosi więzienny drelich.

Spiesz się cenić Messiego, zanim odejdzie

Nic nie będzie takie samo. W tej sytuacji fatalizm jest dla mnie tylko jedną z możliwych reakcji. Messi i Barça są na siebie skazani kolejny rok – czy to coś złego? Guillem i Graham narzekają, do bólu zębów szukając dziur w całym. Twórczość obu moich rozmówców polecam zawsze. Mało kto ma równie szerokie dojścia do tajemnic Camp Nou. Ton ich ostatnich artykułów mnie nie dziwi – clickbait nie hańbi nikogo. Po prostu z tych samych zmiennych wyciągam dziś różne wnioski.

Choć zdarza mi się zerkać wstecz, tym razem patrzę jedynie w przód. Stawiam kreskę. Rozważania dotyczące „Sagi odejścia tego, który został” przestały mnie obchodzić w dniu deklaracji głównego zainteresowanego. Na panelu sterowania FC Barceloną większość departamentów wściekle świeci się na czerwono. Marząc o zdobyciu czegokolwiek, zespół nie ma czasu rozpamiętywać. Nie teraz.

Poza tym uważam, że zamieszanie ze „sprawą Messiego” może mieć dla Barçy wartość terapeutyczną, odświeżającą. Szczerość jest cnotą. Mając w pamięci wpadki transferowe klubu (Turan, Coutinho, Dembélé) i trenerskie (za późne zwolnienie Valverde, pudło z Setienem, wahanie nad Pochettino i Koemanem), kapitan drużyny miał dla mnie prawo do zgłoszenia sceptycyzmu.

Do części culés z trudem dociera, że nic nie jest dane raz na zawsze. Nawet Lionel Messi. Zignorowany przez Bartomeu, mógł zaimponować tym, którzy pozostali w składzie. Szczerość uwalnia. Oczyszcza; na przykład atmosferę. Fałsz z obłudą niechybnie rujnują. Ambicje budzą uznanie spostrzegawczych. Niezależnie od tego, co szykuje przyszłość, perspektywa „Ostatniego tańca” z Messim powinna być dla jego kolegów w składzie co najmniej mobilizująca. Kilku może zechce pierwszy raz od dawna wypruć sobie na boisku żyły. Dawno nikomu nie mówiłem, że każdy klub jest silniejszy z nim niż bez niego.

Zapytaj czołowych trenerów świata, czy chcieliby Messiego w zespole. Jego pozostanie nie jest złą wiadomością dla nikogo znającego się na piłce. Kto uważa inaczej, nie jest racjonalny.
[Jordi Cruyff]

Nawarzyłeś piwa, to pij do dna!

Najlepsza na (moralnego) kaca jest praca. Jasne, Argentyńczyk nawarzył sobie wielki kufel piwa. Sądzę, że koledzy zadbają, aby wypił go do dna. Zamiast śladem wymienionych publicystów tracić czas na banalne lamenty, uznaję, że w szatni Barçy są dorośli faceci, którzy będą umieli się dogadać. Po czym zajmą się tym, za co im płacą. Pracą. Nad wymaganiami Koemana, taktyką, konsolidacją składu, nad wzajemną mobilizacją.

Bez regularnej, ciężkiej harówy na treningach zawodnicy FC Barcelony doczłapią do kolejnej klęski w Lidze Mistrzów. Holenderski trener niekoniecznie umie w dyplomację. Na pewno umie w treningową orkę.

Odebranie mistrzostwa Realowi w sezonie, który dla Leo może być ostatnim w Katalonii, wydaje mi się dobrym planem. Zostało mu też do zdobycia kilka rekordów. Jednak za formę próby odejścia klub powinien moim zdaniem pozbawić cracka z Rosario kapitańskiej opaski. Już wiemy, że do tego nie dojdzie. Klub wolał uniknąć kolejnego frontu wojny z szatnią, choć wielu culés czuje, że należało tak zrobić. Messi też. Oddanie karnego z Tarragoną Griezmannowi wymownie o tym świadczy.

Właściwy człowiek na właściwe czasy

Czas po Lizbonie minął od wyboru porządnego trenera, ustalenia podporządkowanych jego wizji priorytetów transferowych po skreślenie zbędnych członków składu. Jeśli w sezonie 2020/21 FC Barcelona wydłuży okres najdłuższego od dawna marazmu, to przynajmniej nie była bezczynna.

Koeman jest innym trenerem od obu jego poprzedników. Legendarne osiągnięcia na murawie, coraz bardziej dosłowne taktyczne cytaty z Cruyffa, międzynarodowe doświadczenie i interesujący sztab pozwalają mi jako obserwatorowi ufać jego wizji zespołu.

Nasz styl może być nieco odmienny od tego, co widzieliście w ostatnich latach, nieco bardziej defensywny. Celem [mojej Barçy] jest szybkie przemieszczanie piłki, chowanie jej i szukanie miejsca do gry między liniami, za środkowymi pomocnikami rywali. [Ronald Koeman]

Jego nowi podwładni mogą potrzebować więcej czasu. Koeman nie jest facetem, który z rozpuszczoną minioną chwałą ekipą będzie się cackać. Dzień po prezentacji wszedł do szatni z drzwiami. Doszło do zgrzytów, m.in. z Suárezem i Messim. Sądzę, że to przejściowe. „Twarda” weryfikacja przydatności. W długiej perspektywie sposób bycia Koemana wyjdzie Barçy na dobre.

Leo zostaje. Suárez ma odejść. Przychodzi Depay. Niech kupią Garcíę. Niech żegna się Umtiti. De Jong na piwocie. Busquets na ławie. Alba na terapii kontroli gniewu. Trenerze, rób swoje.

Akcja „miotła”

Warto zachować świadomość, że to drużyna w rozsypce. Skład wymaga przemeblowania i pożegnań. Valverde zabrakło do tego energii. Setienowi – charyzmy. Dla trenera z Zaandam to główny priorytet. W tym celu go zatrudniono. Kto zna się trochę na piłce, wie, że Holender ma cechy przywódcze kwalifikujące go do konkretnego „przewietrzenia” szatni.

Dembélé i Griezmann są gwiazdami upadłymi. Puig z Fatim potrzebują minut oraz dobrego przewodnika. Po trzech (!) sezonach w klubie Semedo wciąż jest lepszym jeźdźcem bez głowy niż obrońcą. Busi usłyszał już od Koemana, że powinien się przygotować na częstsze oglądanie meczów z ławki. Suárez przestał być konkurencyjny na poziomie, do jakiego dąży klub. Ktoś mu to musiał powiedzieć, minuta zupełnie do tego wystarcza. Nowy trener usłyszał już, że jeśli Urugwajczyk zostanie na kolejny sezon, ze względów finansowych musi rozegrać w nim mniej niż 60% minut. Vidal wystąpił w wyjściowym składzie dwóch z trzech najgorszych meczów Barçy od lat. Miał być wojownikiem na wielkie mecze. Zadziornością, walką, golami błyszczał w tych o poślednim znaczeniu. Wiek Piqué i słaba zwrotność Lengleta sprawiają, że wzmocnienie środka obrony jest koniecznością. Należy znaleźć miejsce Coutinho. Dobra wiadomość, że do składu głośno puka nowe pokolenie.

Młodzi zaadaptowali się bardzo dobrze, podobnie jak nowi piłkarze. To silna grupa, każdy ma swoje szanse na grę. Mamy fenomenalną atmosferę na treningach, młodzi gracze biorą w nich udział i mają dużo jakości. [Ronald Koeman]

Odrodzona Holandia to najlepszy trenerski projekt Koemana. W stolicy Katalonii czeka go identyczne zadanie. Podobnie jak kadra „Pomarańczowych” przed 2018 rokiem, obecna Barcelona jest mentalnie na dnie, w cieniu minionej świetności. Przy swobodzie, jaką kataloński klub obdarzył swego byłego piłkarza w zakresie doboru sztabu, transferów oraz zwolnień, Barça Koemana ma w całym tym chaosie bardzo mało do stracenia.

I wszystko do wygrania.