Oceny za mecz ze Slavią

Nie miał za wiele roboty, a kiedy Slavia już go zatrudniła, to sędzia podyktował spalonego. Mimo wszystko interwencja udana, a pewność siebie Niemca pewnie wzrosła. To zawsze jakiś plusik.

Prawa czy lewa strona obrony - nieważne, bo Semedo i tak kompletnie gubił się w poczynaniach defensywnych. Przegrywał pojedynki 1 na 1, łamał linię obrony, regularnie dopuszczał rywali do dośrodkowań w pole karne Barcelony. Z drugiej strony trzeba przyznać, że w pierwszej połowie był jedną z dwóch osób, które w jakikolwiek sposób zagroziły prażanom. Brakowało mu jednak dokładności, a szkoda, ponieważ jedno z jego ofensywnych wejść powinno skończyć się bramką.

W pierwszej połowie otarł się o kompromitację. Szedł na raz, a poza tym brakowało mu zdecydowania w pojedynkach z rywalami. Jeden z takich błędów kosztował go żółtą kartkę, co powoduje absencję Pique w następnym meczu Ligi Mistrzów. W drugiej połowie był już pewniejszy i raz za razem naprawiał błędy swojego partnera ze środka obrony. W ofensywie pokazał się dwukrotnie - świetnie wypuścił podaniem Semedo, a także był bliski bramki po uderzeniu głową.

Strasznie niepewny w swoich poczynaniach, jednak w przeciwieństwie do Pique im dalej w las, tym było z jego pewnością siebie gorzej. W samej końcówce meczu miał już nawet problemy z trafieniem w piłkę. Totalny marazm dopadł również Lengleta.

Przy tak skomasowanej drużynie Slavii, broniącej bardzo wysoko, zostawiającej hektary wolnej przestrzeni, Alba wręcz z czystej radości powinien oskrzydlać każdą akcję drużyny. Tymczasem jego akcenty ofensywne były zaznaczone jedynie dwa razy - kiedy dogrywał dwukrotnie do nikogo innego, jak do Messiego. Poza tym bieda w jego zaangażowaniu przygniatała. Najlepszym tego przykładem jest powrót w stylu klasowego old boya za kontrą Slavii - nawet Busquets go przegonił, a to mówi więcej niż tysiąc słów.  W przerwie zmieniony z powodu dolegliwości mięśniowych. Skoro nie był gotowy na 100%, to czemu został wystawiony?

W pierwszej połowie apatyczny, biegający jak kurczak bez głowy. Do tego niezaangażowany w rozegranie piłki. W drugiej odsłonie meczu było już zdecydowanie lepiej - De Jong zaczął częściej brać na siebie ciężar gry. W 60’ posłał świetną prostopadłą piłkę do Messiego, który znalazł się na minimalnym spalonym. W defensywie zagrał na w miarę równym poziomie. Nadrabiał braki szybkościowe Busquetsa, a także łatał dziury (w miarę możliwości) po Albie czy Semedo. Mimo tego to nie był dobry mecz w wykonaniu Holendra.

Kiedy gra odbywa się na stosunkowo małej przestrzeni, to Busi czyta ją po mistrzowsku. Doskakuje wtedy do rywala, ewentualnie przesuwa się w miejsce, w które zostanie posłane podanie, i przechwytuje futbolówkę. Problem, dosyć oczywisty, pojawia się przy kontrach, kiedy Busquets zwyczajnie nie nadąża, a nawet jeśli znajdzie się w pobliżu i stanie oko w oko z rozpędzonym rywalem, to idzie na raz. Obecny „styl” Barcelony nie pomaga mu w notowaniu dobrych występów, nie wspominając o pokazaniu pełni swojego potencjału, który chyba już przeminął.

Zacznę od plusów - dobra współpraca z Semedo, błyskotliwe otwierające podanie do Sergiego Roberto, a także indywidualna akcja, po której nie podyktowano faulu na Francuzie. Koniec. Cała reszta to klasyczne déjà vu, czyli strata na stracie i stratę pogania. Dopiero w 17’ Dembele udało się zachować futbolówkę po stronie Barcy. Trzeci sezon i dalej bez zmian w jego grze, zero wyciągniętych wniosków. Kogoś tym przypomina.

Po raz pierwszy po piłkę cofnął się w 28’ (!), przez resztę czasu będąc w okolicach pozycji środkowego napastnika. Jego obecność w tamtym rejonie boiska nie pomagała Barcelonie w żaden sposób, ponieważ zwiększał jedynie tłok, jednocześnie wyłączając się z rozegrania. Oczywiście walczył, biegał i wykazywał największe zaangażowanie, ale w tym meczu potrzeba było w środku kogoś, kto poszanowałby futbolówkę, a tego Vidal nie dawał.

Dosłownie na palcach jednej ręki można policzyć jego wszystkie ofensywne akcje w meczu ze Slavią. Na pytanie, czy któraś z nich była udana, odsyłam do wyniku spotkania i zachęcam do samodzielnego wyciągnięcia wniosków. Co więcej - żadna z tych akcji nie była nawet zagrożeniem dla bramkarza rywali. Griezmann wydaje się najbardziej zgaszonym piłkarzem. Czy to przez pozycję, czy przez coś innego? Można się jedynie domyślać.

Na pewno aktywności nie można mu było odmówić. Nawet jeśli popełnił błąd, to od razu starał się go naprawić. Wielka szkoda, że nie zamienił świetnego podania Dembele na gola. Poza tym nie wykazał się niczym szczególnym.

Nie można oczekiwać cudów od 17-latka. Nie można od niego oczekiwać, że wejdzie na boisko, zrobi różnicę i wygra Barcelonie mecz. I może jego świetne podanie zewnętrzną częścią stopy nie skończyło się asystą, może jego przytomność przy niedokładnym wycofaniu Vidala w polu karnym nie pozwoliła Blaugranie myśleć o golu, ale Fati zrobił coś wykraczającego poza sztywne reguły dotyczące ocen - dał powód do uśmiechu w tym smutnym, beznadziejnym meczu. Z tego powodu dostaje od Redakcji tytuł Zawodnika Meczu.

Patrząc na wynik spotkania oraz historię gry Rakitica, tego jakie zadania mu przypadały, to można określić tę zmianę mianem rozpaczliwej. Tak rozpaczliwej jak jego strzał po podaniu Fatiego. Dogranie z samej końcówki również mogło być bardziej ostre i nie tak głębokie. Chorwat nie wniósł nic do gry zespołu.