Tek nie miał wiele pracy i poza sytuacją sam na sam z Mbappe, w której sfaulował rozpędzonego napastnika rywali, nie mamy się do czego przyczepić. Niestety ta interwencja uszła mu płazem tylko i wyłącznie z powodu wybitnej postawy drużyny i wysokiego już wówczas wyniku. Przy innych okolicznościach taki błąd mógłby mieć dużo większe konsekwencje. Indolencja Realu Madryt uchroniła go przed konkretną burą oraz być może pozbawiła nas szans na napisanie historii.

Praktycznie bezbłędny. Rywale nie mieli z nim łatwo, dominował wyraźnie nad Viniciusem i skutecznie wyłączył go z gry. Do tego po faulu na nim Brazylijczyk powinien wylecieć z boiska. Francuz w tym sezonie notuje wiele asyst, ale ta była wyjątkowej urody. Kibicom zapadnie też w pamięci fantastyczna interwencja w końcówce przy strzale Bellinghama. Wrócił do swojej najwyższej dyspozycji.

Bardzo skupiony, praktycznie przez cały mecz. Zdarzały mu się pojedyncze błędy, z których słabo dysponowany Real nie potrafił skorzystać. Po kontuzji Martineza przeszedł na pozycję lewego stopera, gdzie miał dużo mniej pracy. Natomiast po czerwonej kartce praktycznie zamknęli dostęp do bramki Peñi.

Do momentu przedwczesnego zejścia z boiska wyraźnie odstawał od kolegów z drużyny. Kilka łatwych strat i przegranych pojedynków, słaby w rozegraniu i niedokładny. Nie wiemy, w którym momencie doznał urazu i jaki to miało wpływ na jego dyspozycję, ale Hiszpan grał do tej pory niemal wszystko i w końcu ciało powiedziało pass. Liczymy na szybki i bezproblemowy powrót do zdrowia oraz większą powściągliwość w protestach (niepotrzebne napomnienie z ławki).

Czy był to najlepszy mecz Balde w barwach Barcelony? Całkiem możliwe. W końcu podejmował dobre decyzje i skutecznie wcielał je w życie. W ataku nieoceniony, w defensywie niestety nie dał rady zatrzymać Mbappe w sytuacji 1 na 1, ale na tym jego błędy właściwie się zakończyły. To chyba największe pozytywne zaskoczenie w tym roku i oby nie była to jedyna jaskółka tej wiosny.

Dowodził pressingiem Katalończyków. Po bardzo dobrym występie z Athletikiem, tym razem może nie dołożył liczb, ale zapewnił drużynie większą intensywność i kontrolę. To po faulu na nim Barcelona wyszła na prowadzenie i to on dosłownie “wybił z głowy” Rudigerowi prowokowanie (brak żółtej kartki w tej sytuacji to wyraźny błąd sędziego). Wraca do dyspozycji sprzed kontuzji, co będzie dla Barcelony bardzo ważne. 

Nieprawdopodobnie naładowany był w tym meczu Casado. Nieustępliwy, nieustannie biegający, nieustannie atakujący swoich przeciwników. Mnóstwo dobrych interwencji w defensywie, spokój w rozegraniu i do tego kolejna, piękna asysta w tym sezonie. Jakim cudem taki diament tak długo był przed nami ukryty?

Kiedy Pedri gra dobrze, to cała Barcelona gra dobrze. Wspólnie z Casado oraz Gavim zdominował środek pola i dyrygował całym meczem, nawet w momencie, gdy z boiska zszedł Wojeciech Szczęsny. Wydawać by się mogło, że częściej mógł decydować się na przyspieszające podania, ale kontrola i przegrywanie piłki przez obronę przy pewnym wyniku było ważniejsze. Mam małe zarzuty do dwóch sytuacji. Przy bramce Mbappe nie zachował się dobrze, ani nie podążył za Vinim, ani nie doskoczył do Francuza. Groźny strzał Rodrygo na początku drugiej połowy to również wina Hiszpana, który zostawił go zupełnie samego.

Ten nastolatek jest całkowicie pozbawiony układu nerwowego. Olbrzymi luz w grze i pozytywna bezczelność aż od niego biją. Z łatwością radził sobie z Mendym, Camavingą czy Tchouamenim, a sposób, w jaki wykończył akcję na 1-1, łudząco przypominał styl pewnego Argentyńczyka. Po urazach nie ma już śladu, ale na wszelki wypadek, przy rozstrzygniętym już praktycznie wyniku to on zszedł z boiska po czerwonej kartce. 

Kiedy Barcelona szybko straciła bramkę i zmarnowała kilka pierwszych szans, to właśnie Robert wziął sprawy w swoje “nogi”. Cudowna asysta do Lamine Yamala, potem rzut karny wykorzystany z zimną krwią i to Blaugrana była na prowadzeniu, najważniejsze zostało zrobione. Później nieco zniknął nam z radaru i oglądaliśmy głównie jego pojedynki z Rudigerem. Nie zmieniania to jednak bardzo pozytywnego obrazu gry Polaka w Klasyku.

Po raz kolejny absolutnie decydujący. W wielkich meczach Raphinha dowozi. Bramka lewą nogą, asysta, trafienie głową, od tego wszystkiego aż złapały go skurcze. Emocje go nie opuszczały również na ławce rezerwowych, gdzie złapał trochę niepotrzebną żółtą kartkę. W tym sezonie możemy o nim pisać jedynie w samych superlatywach. Szkoda niewykorzystanych sytuacji, bo okazji nie brakowało. 

Widać było brak rytmu meczowego, ale nie przeszkodziło to rosłemu Urugwajczykowi w rozegraniu solidnego spotkania. Miał swój udział przy jednej z bramek, kiedy to wygrał pojedynek główkowy z rywalem. Po czerwonej kartce przeciwnikom udało się stworzyć właściwie tylko jedną klarowną okazję, świadczy to o szczelności formacji. W obliczu kontuzji Inigo potrzebujemy Ronalda.

Puszczenie bramki w róg, który bronił, nie świadczy o nim najlepiej. Można to poniekąd zwalić na brak rozgrzewki i trudności w koncentracji, ale nie powinno to mieć miejsca. Odkupił swoje winy w końcówce, kiedy w dość efektowny sposób zatrzymał silny strzał Mbappe. Można mu też wytknąć słabszą niż zwykle grę nogami i brak dokładności. Debata nad obsadą bramki z pewnością będzie kontynuowana.

Wszedł, aby zagęścić środek pola i żeby dać większą kontrolę nad piłką. Z obu tych zadań wywiązał się dobrze, do tego dołożył pracę w defensywie, gdzie zabezpieczał głównie lewą flankę. Nie było po nim widać zdenerwowania czy tremy związanej z zamieszaniem rejestracyjnym, a zdrowy Olmo to cenna karta w talii Flicka. 

Dostał nieco ponad kwadrans (licząc czas doliczony) i niewiele można napisać o jego występie. Nic nie zepsuł, zbytnio nie pomógł. Ocena wyjściowa.