Graham Hunter: Lewandowski stał się rażącym i prawdopodobnie nierozwiązywalnym problemem dla Barcelony

Dziennikarz ESPN i autor kilku książek o FC Barcelonie i futbolu Graham Hunter w dość krytycznych słowach skomentował obecną formą Roberta Lewandowskiego i jej tendencję. Jak pisze Hunter, "Lewandowski albo znajduje się w fazie przyspieszonego upadku jako czołowy piłkarz, albo nie stara się wystarczająco mocno". Zachęcamy do lektury przetłumaczonego felietonu dziennikarza.

Graham Hunter: "Koniec roku Barcelony w LaLidze był tak katastrofalnie zły, że trudno byłoby wskazać jeden powód ich tragikomicznej słabości. Ale każda próba zdefiniowania, dlaczego Barcelona nagle stała się słabą postacią hiszpańskiej piłki nożnej, bez wymienienia Roberta Lewandowskiego, byłaby daleka od celu.

Polski napastnik stał się rażącym i prawdopodobnie nierozwiązywalnym problemem dla katalońskiego klubu i stanowi ogromną piętę achillesową, na którą nie cierpi żaden z ich dwóch głównych rywali do tytułu, Real Madryt i Atlético Madryt. Można argumentować, że wszystkie słabości, które Lewandowski powoduje w drużynie Hansiego Flicka, mogą przekreślić ich szanse na wygranie LaLigi w tym sezonie - zadanie, które jeszcze niedawno (kiedy prowadzili w tabeli z 10 punktami przewagi nad Atlético i pokonali Los Blancos 4:0 na wyjeździe) wydawało się ich minimalnym celem.

Po pierwsze, trzeba uczciwie przyznać, że początek sezonu w wykonaniu 36-latka był nie tylko dobry pod względem statystycznym, ale także imponujący pod względem formy, konsekwencji i niezawodności. Kiedy otaczająca go młodzież grała z werwą i pewnością siebie, ale przede wszystkim energią, Lewandowski korzystał z absolutnie wyjątkowych usług, a jego umiejętność wykańczania szans była na przyzwoitym poziomie.

Co więcej, jego dwa oszałamiające gole z Realem Madryt w El Clásico były wykończeniami najwyższej jakości - coś, czego 36-latek nie miał w zwyczaju od czasu przybycia z Bayernu Monachium dwa i pół roku temu zarówno za wysoką opłatą transferową (46,8 miliona dolarów), jak i absurdalnie wysokimi zarobkami.

Podsumowując tę sekcję "równowagi", przyznajmy, że ten sezon rollercoastera nie rozpoczął się tak katastrofalnie, jak teraz dla najlepiej opłacanego piłkarza Barcelony (37 milionów dolarów brutto w tym sezonie), którego wkład w bramki na minuty spędzone na boisku jest nadal zdrowy. W LaLidze trafiał do siatki lub asystował koledze z drużyny co 82 minuty, co wynika z jego 16 goli i dwóch asyst podczas 1484 minut spędzonych na boisku.

Dla porównania najlepszy strzelec Realu Madryt, Kylian Mbappé, ma wkład w bramkę co 115 minut, wynikający z 10 bramek i dwóch asyst w ciągu 1 376 minut na boisku, podczas gdy Alexander Sørloth, najlepszy strzelec Atlético, ma osiem bramek i dwie asysty w 778 minut (jeden wkład w bramkę co 78 minut).

Podsumowując: Lewandowski jest najlepszym strzelcem Hiszpanii, odegrał swoją rolę w zdobyciu przez Barcelonę 15 bramek więcej niż na tym etapie poprzedniego sezonu i nadal ma lepszy współczynnik udziału w bramkach niż Mbappé, ale od października nie udało mu się strzelić zwycięskiej bramki (decydującej o meczu), nie strzelił gola w żadnej z pięciu domowych porażek Barcelony w tym sezonie i zaczął marnować wiele szans. Ale co najgorsze, słabość, w której najbardziej różni się od dwóch czołowych strzelców innych pretendentów do wygrania LaLigi, polega na tym, że kiedy Lewandowski nie strzela bramek, otrzymujesz od niego absolutnie fatalne standardy w innych aspektach gry.

Pozwolę sobie przytoczyć, co dwie katalońskie gazety piłkarskie powiedziały o Polaku po pierwszym wyjazdowym zwycięstwie Atléti nad Barceloną w 13-letniej karierze menedżerskiej Diego Simeone. Mundo Deportivo skrytykowało: "Jego poziom ofensywny spadł, co może być zrozumiałe, bo sezon rozpoczął rewelacyjnie. Niezrozumiałe jest to, że nie pracuje tak ciężko, jak reszta jego kolegów z drużyny". Tymczasem Diario Sport argumentowało: "Od tygodni jest zdecydowanie zbyt oderwany od gry Barcelony. Jest nieprecyzyjny, jeśli chodzi o kontrolę nad piłką i sposób, w jaki przekazuje ją kolegom z drużyny. Przeciwko Atléti zmarnował szansę, która była niewłaściwa dla zawodnika na jego poziomie. Jego forma pod koniec roku jest niepokojąca".

Na wypadek, gdyby ci, którzy oddają cześć Lewandowskiemu, uważali, że w kilku felietonach byłem zbyt surowy dla napastnika, myślę, że warto zwrócić uwagę, że inne rzeczy w drużynie także poszły źle. Po pierwsze, drużyna Flicka jest wyraźnie zmęczona, zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Po drugie, spadła jakość pressingu, który pomagał tak dobrze funkcjonować wysokiej linii defensywnej Barcelony. Po trzecie, Barcelona traci zbyt wiele bramek bez swojego bramkarza, Iñakiego Peñy, broniącego kluczowe, decydujące o losach meczu strzały, mimo że jego początkowa forma uległa poprawie. Bardzo brakuje im Marca-André ter Stegena.

Ale kiedy słucham, jak eksperci, fani, dziennikarze czy byli piłkarze analizują Lewandowskiego, zadziwia mnie, jak jego sława, status i statystyki zbyt często pozwalają im ignorować niezwykle niski, niewiarygodny i szkodliwy poziom gry, jeśli chodzi o wszystko inne poza wykorzystywaniem prostych szans stworzonych przez Lamine Yamala i Raphinhę.

Nie naciska, nie goni za zawodnikami, którzy go minęli, jego kontrola nawet prostych podań jest niezwykle słaba, nie utrzymuje piłki w górze, aby koledzy z drużyny mogli przesunąć się na korzystne pozycje, a zawodność jego podań, gdy faktycznie kontroluje piłkę, jest zaskakująca. Nie tylko istnieje mocny argument za tym, że powinien być od czasu do czasu sadzany na ławce, ale twierdzę, że gdybyś oglądał młodego piłkarza grającego w ten sposób, byłbyś krytyczny wobec jego poziomu, zostałby poproszony o wykonanie pracy naprawczej na treningu i z pewnością nie zaczynałby meczów w drużynie z aspiracjami do bycia mistrzem Hiszpanii i Europy.

Wiem, wiem - jednym z obszarów, w których niesprawiedliwe jest porównywanie go do Mbappé i Sørlotha, są szkody wyrządzane przez Starego Ojca Czasu. Francuz ma dwadzieścia kilka lat, Norweg dopiero co skończył 29, podczas gdy Lewandowski jest bliżej czterdziestki niż trzydziestki i po porażce z Atléti przyznał, że "brakuje mu spokoju przed bramką i odczuwa pewne zwątpienie w siebie". Ale dla tych, którzy nie rozumieją, to nie tylko to, że jako napastnik zmarnował rażące okazje w ostatnich tygodniach, sprawia, że wskazuję na niego palcem oskarżenia. Każdy napastnik przechodzi przez takie momenty.

Lewandowski albo znajduje się w fazie przyspieszonego upadku jako czołowy piłkarz, albo nie stara się wystarczająco mocno. To takie proste.

To, co zaostrza porównanie z Sørlothem i Mbappé, nawet jeśli czyste statystyki nadal mówią, że Lewandowski radzi sobie lepiej, to fakt, że dwaj pozostali tworzą szanse i cenną wolną przestrzeń dla kolegów z drużyny, dryblują obok przeciwników, utrzymują piłkę i obaj, pomimo trudnych początków sezonu, są na fali wznoszącej i pracują niezwykle ciężko. Czego nie można powiedzieć o nr 9 Barcelony.

W weekend Lewandowski stwierdził, że zarówno on, jak i Barcelona wrócą po krótkiej przerwie świątecznej odświeżeni i grający lepiej. Dowody z ostatnich sezonów przeczą temu. W każdym z ostatnich dwóch sezonów jego forma spadała wraz z rosnącym ciężarem coraz bardziej wymagającego harmonogramu. I oczywiste jest, że niektórzy w Barcelonie chcieliby, aby nie było tak, że jego kontrakt zostanie automatycznie przedłużony na kolejny rok, jeśli Lewandowski rozegra jeszcze kilka meczów do lutego - i chcieliby, aby nie było wzajemnej opcji negocjowania dodatkowego roku w barwach Blaugrany.

Z pewnością nie jest winą Lewandowskiego, że jego pracodawcy, próbując pozyskać go z Bayernu, wykonali fatalną robotę w negocjacjach kontraktowych, biorąc pod uwagę, że mogli już przewidzieć nieuchronny spadek jego wartości piłkarskiej wraz z wiekiem. Ale to wina Barcelony, że w czasie, gdy ich sytuacja finansowa jest tak zła, że muszą walczyć jak tygrysy na drodze sądowej, aby móc zarejestrować Daniego Olmo na pozostałą część sezonu - a ich finansowa pozycja fair play jest nadal wyjątkowo słaba - nikt nie zajmuje się sytuacją Lewandowskiego.

Powinien być w wyjściowej jedenastce tylko wtedy, gdy jego forma na to zasługuje, a nie z powodu tego, ile ich kosztuje lub z powodu hierarchii. Oni, a przynajmniej Flick, powinni wbijać do głowy wiadomość, że nawet jeśli jego wskaźnik wykończenia wzrośnie, jego ogólna gra jest słaba.

I choć jest to delikatna  kwestia, klub powinien wykorzystać swoją nowo odkrytą hojność finansową (dzięki uprzejmości nowego kontraktu sponsorskiego z Nike), aby wynegocjować wykupienie tego, co w przeciwnym razie będzie automatycznym dodatkowym rokiem kontraktu i wysłanie niegdyś wysokiej jakości, ale teraz swobodnie spadającego napastnika do jego następnego miejsca docelowego".